Vrijheid lijkt mooi, maar het is een illusie

Vrijheid lijkt mooi, maar het is een illusie

Bismillahi Rahmani Rahiem

Beste redactie, hierbij stuur ik u mijn verhaal, in de hoop dat broeders en zuster en niet moslims er hun lering uit trekken.

Als ik terugkijk op vroeger, kan ik me herinneren dat ik mijn familie over vreemde zaken hoorde praten. Ik vind het niet nodig om hierover in details te treden. Pas vanaf het moment dat de Islam als zondebok werd gebruikt, werd mij duidelijk waar die gesprekken van toen over gingen. Dit zal mij misschien onbewust negatief beïnvloed hebben.


Ik had een hekel aan de islam. Ik zag ooit een Nederlands moslimmeisje lopen en ik voelde mijn maag omkeren van afgunst en woede. Tegen mijn moeder zei ik hierover dat als mijn dochter dat zou doen, ik haar zou laten opsluiten. Ik had geen respect voor vrouwen die moslim waren en ik vond de mannen maar hypocriet.

Ik leefde het leven zoals bijna ieder Nederlands meisje dit deed: uitgaan, roken, drinken etc. Dit begon allemaal heel onschuldig. Mijn broer nam mij mee uit, omdat hij niet wilde dat ik alleen zou gaan. Toen was ik 14 á 15 jaar jong. Ik ben ook samen met hem op vakantie geweest en hier heb ik nog steeds een vriendschap aan overgehouden, maar daar later meer over. Met deze vriendin ging ik stappen en de jaren daarop ging ik met haar op vakantie. Als je mij toen gevraagd had of ik gelukkig was, had ik ja geantwoord.

Maar doen wat je wilt lijkt erg leuk, maar neem van mij aan je gaat jezelf tegenkomen. Dit leven heb ik ongeveer drie jaar volgehouden, totdat ik op was. Ik had zo lang ik mij kon herinneren angstaanvallen. Deze kreeg ik eens in het jaar, maar op den duur kwamen die aanvallen zelfs overdag en op het hoogtepunt van mijn depressie zelfs op het werk. Ik begon mij meer te verdiepen in de spiritualiteit en begon stil te staan bij het leven. Ik heb altijd wel in God geloofd, maar ik begon te beseffen dat wat ik meemaakte een beproeving was voor mij en dat er meer zou gaan gebeuren.

Ondanks het feit dat ik geen moslim was, heb ik wel berouw getoond en hulp gevraagd, omdat ik ongelukkig was. Ik had dat nog niet gedaan, of ik ontmoette een bijzondere persoon. Hij was geen praktiserende moslim, maar wel iemand met goede bedoelingen. Ik leerde hem kennen en langzamerhand kregen we een relatie. Hij was erg serieus en sprak met mij over de Islam. In het begin wilde ik het niet aanhoren, maar ik merkte dat ik er rust door kreeg. Hij vertelde mij over confronterende dingen, zoals het graf en de dood. Die gesprekken waren zwaar voor me, maar ik leerde met mijn angsten om te gaan en ze verdwenen zelfs. Ik besloot de Koran te lezen, want wat hij over de Islam vertelde klonk zo mooi en ik wilde er meer over weten. Ik heb de Nederlandse vertaling in vier dagen uit gelezen, want ik vond het zo Maa shaa Allah. Toen ik de Koran uit had, wist ik het al. Ik wilde bij de gelovigen horen, waar Allah het over had en niet bij de ongelovigen die een zware bestraffing te wachten staat.

In de tussentijd ging de gezondheid van mijn ‘vriend’ erg achteruit. Hij kreeg van de dokter verschillende dingen te horen, eentje heeft zelfs gezegd dat hij wellicht kanker had. Gelukkig was dit niet het geval. Tijdens zijn ziekte is hij zich gaan beseffen wat hij zijn ziel had aangedaan. Hij besloot opnieuw te beginnen, begon met bidden en stopte meteen met roken. Maar hoe zat het nou tussen hem en mij. Hij heeft afstand van mij genomen en legde mij uit wat Zinaa (overspel) was en dat het dus onmogelijk was om op die manier met elkaar om te gaan. Ik had hier geen enkel bezwaar tegen. Ik hield van hem en ik wilde toch ook moslim worden.

Op een dag ben ik mee gegaan naar de moskee. Ik voelde me niet op mijn gemak. Ik was niet echt bedekt en al die Maa shaa Allah zusters. Ik schaamde me. Ik heb gesproken met zusters die nu vriendinnen van mij zijn en ik bewonderde hen. Nu nog steeds! Ik kwam huilend uit de moskee. Hoe kon ik mij gaan bedekken en een hoofddoek dragen? Zelfs als het buiten dertig graden zou zijn. Ik wilde wel, maar ik dacht dat ik het niet zou kunnen. Ik zag het niet meer zitten, maar ik heb niet opgegeven. Ik bleef boeken lezen en heb uiteindelijk op zes april vorig jaar de Shahadah gedaan en één minuut later heeft mijn man mij toen ten huwelijk gevraagd. Wij zijn die maand op dertig april getrouwd.

Nu ik al anderhalf jaar moslim ben, heb ik beproevingen gehad, met name met mijn familie, maar Alhamdoelillah, ik heb nog nooit zo veel respect gekregen van mijn ouders als nu. Met mijn broer heb ik eigenlijk geen contact meer. Ik heb de regels van Allah geaccepteerd en ik merk dat als je jezelf aan de Wetten van Allah houdt en je dit doet uit liefde voor Hem, dat er deuren voor je open gaan, waar je het nooit van gedacht zou hebben. Mijn vriendin waar ik het eerder over had, wil In shaa Allah, binnenkort de shahadah gaan doen. Zij heeft mij voor mijn bekering tot de Islam gekend en daarna en kwam tot de ontdekking waar geluk en rijkdom in zit.

Ik hoop dat jullie iets aan mijn verhaal hebben.

Aan iedereen die dit verhaal leest, de Islam is de waarheid en de Weg naar het Paradijs. Vrijheid lijkt mooi, maar het is een illusie.