Drie jaar geleden zat ik twee jaar lang in een erg depressieve periode. Ik wou van alles doen, maar ik mocht niets van mijn ouders, althans zo leek het te zijn. Ik wilde meer vrijheid, zoals de westerse meisjes. Waarom moest ik dat stomme hoofddoekje op? Ik deed het op gegeven moment dan ook af. Ik haatte mezelf, ik haatte mijn ouders, ik haatte de wereld en nog erger ik haatte de Islam. Ik heb urenlang met psychologen gesproken. En ja, als je ze dat vertelt als Marokkaans meisje, geven ze je groot gelijk.
De Islam is inderdaad zeer onderdrukkend voor de vrouw! Instanties voor meiden als ik hebben me geholpen toen ik wegliep van huis. Met mijn ouders spreken, dat wilde ik niet. Ik kon maar niet begrijpen dat mijn ouders mij mee terug wilden nemen naar huis. Ze zeiden voor het eerst dat ze van me hielden. Dit begreep ik niet, want als jullie echt van me hielden dan kreeg ik wel die vrijheid van jullie?! De eerste keer dat ik weg liep bleef ik volgens mij vier dagen weg. De tweede keer dat ik wegliep anderhalve week. Ik begon snel mijn familie te missen, want na de eerste keer leken ze milder te zijn geworden. Ik begon me ook te vervelen. Op een gegeven moment belde ik gewoon mijn ouders op, en vroeg of zij me wilden komen halen onder de voorwaarde dat ik niet mee hoefde naar Marokko. Ja, dat vonden ze goed. Huh? Maar goed, ik ging toen mee naar huis. Een week later vertrokken mijn ouders naar Marokko, en ik kreeg de huissleutels. Ik heb toen de halve zomervakantie bij mijn zus doorgebracht.
Maanden gingen voorbij. Er gebeurde iets, waarvan ik alleen maar de datum hoef te noemen en de beelden schieten onze hoofden al binnen: 11 September 2001!! Een ramp, de schrik van mijn leven. Niet alleen de ramp was een schrik, maar er werd een aanval op de Islam ingezet, en ik werd ook aangesproken. Huh? Ik haatte toch de Islam? Waarom kwamen ze allemaal met die stomme vragen naar mij? Van mij kregen ze alleen maar te horen wat ze wilde horen, Islam is slecht en onderdrukkend. Op de één of andere manier vond ik dit niet bij mij horen. De Islam is namelijk wel van huis uit mijn identiteit. Ik begon te zoeken naar antwoorden op vragen die mij werden gesteld, en waarmee ik zelf zat. Wat was ik ver afgedwaald. Mijn toenmalige vriend, Astagfiroellah, was van huis uit ook moslim, maar alleen in naam. Hij was destijds zelfs gevlucht uit Afghanistan voor de Islam. Terwijl ik zocht naar de Islam, leken wij steeds meer uit elkaar te groeien. Alhamdoelillah vastte ik gewoon elk jaar en probeerde hem er ook van te overtuigen dat hij moest vasten. Maar ja, als je vlucht voor de Islam, dan peins je er niet over om terug te keren naar datgene waarvoor je bent gevlucht. Maar goed, na lang zoeken leerde ik niet veel over de Islam, maar ik denk dat mijn intentie toentertijd niet voldoende oprecht was.
2002…Toen wilde ik wel heel graag naar Marokko en achteraf gezien weet ik waarom. Ik stond te springen als nooit tevoren, wat vreemd is, want waar ik woon in Marokko zie je alleen de vier muren van het huis gedurende zomer en hier kon ik niet tegen. Maar goed, ik moest en zou gaan. De laatste drie weken van de zes weken durende vakantie werd mijn moeder ziek, ernstig ziek. Geen enkele arts wist wat ze had. Geen enkel medicijn kon haar genezen. Ik moest alle taken van mijn moeder op me nemen. Dan besef je pas echt hoeveel je moeder voor je overheeft, hoeveel ze werkelijk van je houdt en hoe druk ze zich maakt als bijvoorbeeld het eten niet op tijd op tafel staat. Toen pas besefte ik dat ik wel degelijk van mijn moeder hield, zielsveel zelfs en ook van mijn vader. Terwijl ik liep te zwoegen en te zweten in het huishouden werd mijn moedertjelief maar niet beter. De gedachten die door je hoofd gaan, probeer je dan te negeren, je wilt ze niet geloven. Mijn moeder mocht niet sterven!! Ik hield te veel van haar, ik kon niet zonder haar.
De tijd was aangebroken dat we weer terug moesten keren naar Nederland, maar ja we konden niet reizen terwijl mijn moeder ziek was. Dit zou alles alleen maar erger maken, daarom bleven we nog enekele dagen, maar we moesten toch een keer gaan. Mijn vader besloot om over drie dagen te vertrekken, we moesten immers weer naar school. Het was toen vierentwintig augustus 2002. Oke goed, alles moest worden opgeruimd, en de laatste was moest nog gedaan worden. Dit deed ik, maar ik vergat de was op te hangen op het ‘dakterras’, dus vroeg mijn zieke moeder of ik dat alsnog wilde doen. Ja, dat wilde ik maar al te graag voor haar doen. Het was avond en ik vroeg mijn nicht, die kwam logeren om mij te helpen en mee naar boven te gaan, ik vond het wel eng zo in het donker. Boven aangekomen maakte ik de deur open, en mijn ogen vingen iets vreemds op.
Jammer genoeg kan ik niet vloeiend Arabisch lezen, maar ik kan het wel langzaam lezen. Soms zijn er zelfs zinnen die ik helemaal kan lezen. Ik maaktte dus de deur open en las in de vorm van de wolken ‘SoebhaanAllah’ (Verheven zij Allah) ‘Bismillahir Rahmaanir Rahiem’ (In de Naam van Allah, de Meest Barmhartige, de Meest Genadevolle). Ik kon het niet geloven, ik dacht dat ik droomde, en wees mijn nicht hierop. Zij zag ook wolken, maar zij kon niet zien wat ik zag, ze zei: “Ach joh, het zijn gewoon wolken.” Ik dacht toen echt dat ik het me verbeeldde, en begon de was op te hangen. Ik begon mijn nicht te vertellen over de wonderen van Allah waarover ik wel eens op het internet had gelezen. Opeens draaide ik mijn hoofd en soebhaanAllah er stond geen ‘Bismillahir Rahmaanir Rahiem’ meer. Ik begon happerend te lezen, en las in de wolken ‘Salaah’, (gebed), maar er stond nog meer dat ik niet kon lezen, dus riep ik mijn zusje. Zij kon beter dan mij lezen.
Deze ervaring wil ik met de hele wereld delen. Mijn zusje kwam vermoeid de trap op, en zei: “als ik helemaal naar boven kom voor niets, dan zwaait er wat.” Toen zij op het ‘dakterras’ kwam begon ze te beven. Ze kon niet geloven wat ze zag, ze begon te lezen: ‘Salaah’, ‘Zakaah’ (armenbelasting), ‘Shahaadah’ (geloofsgetuigenis). Toen bewogen de wolken zich voor onze ogen. SoebhaanAllah, de wolken veranderden in andere woorden. Er stond iets wat ik me niet meer helder kan herinneren, maar volgens mij stond er Mohammmed. Moge Allah mij vergeven. Inmiddels hadden we onze vader, zus, broertje en onze oma (moeder van mijn moeder) erbij geroepen. Ik ben naar beneden gehold om een fotocamera te pakken en heb twee foto’s van dit wonder gemaakt. Ik begon een smeekmede te doen, ik vroeg Allah of Hij mijn moeder wilde genezen. Ik beloofde Dat ik Hem zou gehoorzamen en dat ik weer mijn salaah zou gaan oppakken. Aan het einde van Allah’s teken stond er ‘Salaam’ (vrede). Het mooie was dat we toen ook de Adhaan (Gebedsoproep) voor salaat al-cIshaa’ hoorden, het laatste gebed van de dag. Alles was zo perfect, het was volle maan, en het maanlicht scheen als een lichtbundel op het wonder van Allah. Er was geen enkele ster rondom het Teken van Allah, terwijl het aan de andere kant van het heelal barstte van de sterren. SoebhaanAllah, er was verder echt geen enkele wolk te zien, behalve de Noer (licht) van Allah. De Woorden van Allah waren in drie mooie rechte lijnen verdeeld. Verheven zij Allah.
Ik rende naar mijn moeder met tranen in mijn ogen van liefde… ja van liefde voor de Islam, en begon haar te vertellen wat er was gebeurd. Mijn broertje en zusje kwamen erbij en mijn moeder begon ook te huilen. Maar mijn tranen, waren het vreemdst, want ik was toch dat meisje dat zo’n afkeer had van de Islam. De volgende dag hoorde ik mijn zieke moeder in de keuken rommelen, het was nog erg vroeg. Mijn oma kwam naar me toe en vertelde mij dat ik het van mijn moeder moest overnemen. Ik vertelde mijn moeder dat ze in haar bed hoorde, dat ze erg ziek was en dat we straks nog moesten reizen, maar mijn moeder begon mij te sussen en zei dat ze zich prima voelde. En soebhaanAllah, sinds die dag is mijn moeder volkomen genezen van wat ze had, van wat we nog steeds niet weten wat het was, Geprezen zij Allah. Toen ik de foto’s wilde ontwikkelen, zat mijn filmrolletje vast in de fotocamera. Mijn vader zei dat het een teken was voor mij en niet voor iedereen!
Helaas had de shaitaan mij nog steeds in zijn macht en liet ik nog steeds mijn salaah achterwege. In Nederland aangekomen liet ik meteen de foto’s ontwikkelen. Ik had het rolletje inmiddels uit de camera verwijderd en mijn vader bleek gelijk te hebben. Alle foto’s waren uitgekomen behalve die twee foto’s waar het mij nu juist om ging. Ik vertelde aan iedereen wat mij was overkomen, ook aan mijn toenmalige vriend. Het ergste vond ik dat iedereen mij geloofde behalve hij. Maar ja, achteraf begrijp ik wel waarom. Mijn vader bleef vaak herhalen dat het een teken was voor mij en dat ik er wat mee moest doen en dat deed ik ook. Ik was heel erg bezig met het het lezen over de Islam, in boeken en op het internet, in het geheim, want niemand mocht weten dat dit geëmancipeerde meisje met de Islam bezig was. Naarmate ik meer kennis op deed, des te meer ik van mijn ouders ging houden en des te meer ik afstand nam van die jongen.
Alhamdoelillah heb ik omwille van Allah het contact met hem verbroken. Naarmate ik meer kennis opdeed, begon ik me steeds schuldiger te voelen over wat ik mijn ouders had aangedaan. Naarmate ik meer kennis opdeed, des te meer er bij mij de behoefte ontstond om de salaah te gaan verrichten en mijn hidjaab (Islamitische kledingvoorschriften voor de vrouw) correct te dragen. Maar dat waren grote stappen. Ik begon ruim een jaar geleden, één maand voor de ramadhan om precies te zijn, met mijn Salaah. Ik voelde rust tijdens de salaah en liefde voor Allah. En nu… sinds maart 2003 draag ik mijn hidjaab op de correcte wijze, overigens niet zonder slag of stoot bij mijn vorige werkgever, maar dat zijn de beproevingen die ons door Allah zijn beloofd en Hij houdt Zich aan Zijn Woord.
Beste zusters en broeders, in mijn verhaal zitten veel leringen, en inshaa’Allah leren jullie ervan en maken jullie niet dezelfde fouten als ik. Maak niet de fout om je ongehoorzaam op te stellen tegenover je ouders, want zonder hen is de geur van al-Djannah (het Paradijs) niet voor jouw neus bedoeld, hoewel deze reeds op grote afstand te ruiken is. Maak niet de fout om je hidjaab af te doen of niet correct te dragen, want dit is een bescherming voor jou en voor de man. Neem geen afstand van Allah en de Islam, maar ren ernaar toe en omarm het, en Allah zal je liefhebben. Hij zal je geven wat je hartje maar begeert. Onderhoud geen contact met het andere geslacht, Allah heeft ons dit verboden, voor onze eigen bestwil.
Allah heeft een teken gegeven, één van de duizenden, achteraf gezien. Als je het Licht van Allah ziet, volgt dan enkel dit licht om je doel te bereiken. Dit doel is om door Allah geliefd te worden, en in het Hiernamaals het Paradijs te mogen betreden. O zusters en broeders, weest standvastig in je geloof en laat je niet meeslepen door de verleidingen van de shaitaan en zijn helpers. Laat je daarentegen meeslepen door de liefde voor Allah en de Soennah van de Profeet Mohammed. Werkelijk, de vrijheid waar wij jonge meiden en jongens naar op zoek zijn, bevindt zich enkel en alleen in de Islam. De Islam geeft je wat je wilt.
Alhamdoelillah, ik ben nu gelukkiger dan ooit tevoren en gelukkiger dan ik dacht ooit te zijn. Wie Allah om een gunst vraagt zal deze ook krijgen, inshaa’Allah. Ik heb Allah gevraagd om mij de moed en kracht te geven om mijn hidjaab te dragen, die heb ik gekregen en mijn hidjaab doe ik nooit meer af. Mijn ouders en vele anderen staan nog steeds versteld van hoe ik nu denk over de Islam, de westerse wereld en over hoe ik nu mijn hidjaab draag. Velen herkennen mij niet. Ik ben geslaagd voor de Havo, dat is wat ik wilde. Ik heb gevraagd om een man die de Islam praktiseert en die heb ik gekregen, alhamdoelillah. Ik ben nu ook gelukkig getrouwd en vraag Allah nog dagelijks om vergeving voor mijn zonden. Islam is onze leiding op deze wereld, en de weg naar het Paradijs.
Laat een slechte daad volgen door een goede daad.
Moge Allah onze zonden vergeven, en ons leiden. Allahoemma Amien
Jullie zuster in de Islam Fatima
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter ...